Historia autobusu miejskiego
Pierwsze autobusy powstawały na bazie samochodów ciężarowych. Nadwozia były drewniane.
Następnie ustaliła się forma specjalnych nadwozi autobusowych na adaptowanych do tego celu podwoziach z obniżoną w pewnym stopniu przez wygięcie podłużnic nad mostami ? podłogą nadwozie nieniosące lub nadwozie samonośne. Nadwozia autobusów miejskich zaczęły być wykorzystywane także do budowy trolejbusów.
Autobusy miejskie miały przez długi czas te same nadwozia co dalekobieżne i turystyczne. Były to tylko wersje z tym samym kadłubem różniące się jedynie wyposażeniem, gdzie autobus miejski miał drzwi zamykane i otwierane zdalnie (siłownikiem lub ręcznym układem prostowodowym), dużo uchwytów dla pasażerów, oraz mniej siedzeń. Z czasem dodawano więcej coraz szerszych drzwi, a także podniesiono dachy dla poprawienia widoczności dla pasażerów stojących. Jako drzwi sterowane zdalnie stosowane są w autobusach i innych pojazdach komunikacji zbiorowej drzwi składane, odstawiane ? w widłach nośnych ? do wewnątrz (najczęściej) oraz na zewnątrz (zapewniające pełną szczelność). Rozwój nadwozi samonośnych i wzrost poziomu przemysłu spowodował zróżnicowanie kadłubów autobusów dalekobieżnych i miejskich, gdzie te ostatnie miały coraz bardziej obniżoną podłogę (często tylko częściowo), aż do powstania konstrukcji niskopodłogowych.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Autobus_miejski
O Ikarusie
Ikarus ? przedsiębiorstwo specjalizujące się w produkcji autobusów. Jego główna siedziba mieści się w Budapeszcie na Węgrzech. Autobusy produkowane są w Székesfehérvár. Ikarus należał do 2006 roku do koncernu Irisbus.
W 1913 roku przedsiębiorstwo skupiło się głównie na budowaniu samochodów i podczas I wojny światowej miało spore zyski. W 1927 roku Ikarus wygrał międzynarodowy przetarg i dostarczył 60 krótkich autobusów. Ok. 1933 roku Ikarus zaczął mieć problemy finansowe, przez co przerwał produkcję wielu modeli pojazdów. W 1935 roku przedsiębiorstwo wznowiło produkcję i całkowicie funkcjonowało podczas II wojny światowej. 23 lutego 1949 roku Ikarus połączył się z producentem samolotów Ikarus Gép és Fémgyár Rt.
W 1955 i 1956 roku nowe modele (Ikarus 620, 630 i 31) rozpoczęto sprzedawać w Chinach, Birmie oraz Egipcie. W 1962 roku Ikarus sprzedał za granicą 8000 autobusów. W 1970 roku firma zajęła drugie miejsce na targach Expo w Monako. Dzięki tej nagrodzie pokazała swoją pozycję w Europie. W latach 70.-90. Ikarus eksportował na Kubę autobusy i części zamienne, które były tam wykorzystywane do produkcji autobusów Girón. W 1971 roku przedsiębiorstwo wyprodukowało swój 100 000. autobus, a z każdym rokiem transakcje były coraz większe. W 1973 roku koncern Ikarus stał się czwartym pod względem wielkości producentem na świecie, ale pojawił się problem braku surowców, przez co dostawy znacznie się opóźniały. Największym importerem Ikarusów były Niemcy, lecz po połączeniu NRD i RFN zyski spadły o 10%.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ikarus
Kilka słów o autokarach
Autokary mogą być pojazdami piętrowymi, a sporadycznie przegubowymi2. Pojazdy tego typu posiadają zwykle 40-50 miejsc siedzących (w przypadku autokarów piętrowych liczba ta może przekraczać 60), przeważnie ułożonych rzędami i zwróconych w kierunku jazdy. Autokary mogą być także wyposażone w miejsca leżące3.
Pojazdy te posiadają zazwyczaj wydzieloną przestrzeń bagażową, znajdującą się, w przypadku autokarów jednopoziomowych, pod pokładem pasażerskim. Autokary wyposażone są najczęściej w szereg udogodnień, mających zwiększyć komfort podróżujących, jak np. klimatyzację, półki na bagaż podręczny, toaletę, minibarek, telewizję pokładową, indywidualne oświetlenie czy podnóżki.
Do głównych producentów autobusów turystycznych należą m.in. Mercedes-Benz, Neoplan, Setra oraz Van Hool.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Autokar